Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

zondag 28 juni 2015

In en om water




Bij mijn bezoeken aan het ooievaarsnest heb ik ook af en toe 
een rondje gemaakt in de omgeving. Een omgeving met veel water. 
Weilanden met sloten, maar ook een grote vijver, waar veel gevist wordt, 
met een klein stukje bos eromheen.

Met de foto van het trio waterjuffers hierboven ben ik extra blij. 
Want behalve dat fel zonlicht voor scherpe contrasten zorgde, 
waaide het ook flink. 





De beweging van het riet zorgde op de volgende foto dan weer 
voor een vervagend effect, dat ik wel leuk vind.




Het stel hieronder heeft blijkbaar ook last van de wind.





Dan naar een mooie bijna-zomer-avond.
Een witte kwikstaart in de boom;
hij wilde deze avond uitgebreid poseren.






Een andere op de niet-zo-mooie steiger.
Maar wel in een mooie houding.

Onder deze steiger vlogen de kwikstaarten af en aan.
Ik denk dat daar de nesten zitten.



Tussen alle rondvliegende kwikstaarten zat daar op de
leuning van de steiger een vogeltje dat er anders uitziet.
Weet iemand hoe deze heet?
Vind de blauwige gloed over zijn rugveren opvallend. 

Maria leert me dat dit een jonge witte kwikstaart is. Leuk.
  


De blauwe reiger stapt fiks door:



Tussendoortje:



Kleine waterhoentjes:



Ook hier maakte het felle zonlicht fotograferen lastig.




Dat lukte een weekje later beter. 




Ze waren natuurlijk ook ouder geworden; 
en wisten zich te presenteren.
 



Deze bevallige jongedame 
poseert als een volleerd fotomodel:




Zo gaat ze vast hoge ogen gooien bij de komende
miss waterhoen verkiezingen:


 




Dank voor de leuke reacties op het vorige blog over de ooievaars.



dinsdag 23 juni 2015

Ooievaars





Bij de kinderboerderij aan het Oortjespad in Kamerik staat een
ooievaarsnest. Een maand geleden, die zonovergoten 
zondag de 24e mei, ging ik eens kijken of daar al wat te zien was.


Mevrouw ooievaar was ijverig bezig haar kleding in orde te brengen,
dus het broeden zat erop. 




En ja, daar kwam een klein koppie boven de takken uit.



Niet veel later kwam mijnheer ooievaar thuis.



Even snel klepperen, en weg was mams.



Hij had flink zijn best gedaan bij het zoeken naar lekkers 
voor de koters. Zijn voorkant was nog drijfnat en modderig. 
Twee koppies kwamen nu hongerig omhoog.









Hoe ik weet wie mevrouw en wie mijnheer is?
Toen ze bij het wisselen even allebei op het nest waren,
was de een duidelijk groter dan de ander. Doorgaans is dat
de man, dus daar ga ik vanuit. Hij is geringd aan zijn rechterpoot,
mevrouw draagt de ring links. 





Eén week later
in het avondlicht:




Eén kuiken laat zich zien. 
Wel tussen de takken door, maar hij is duidelijk gegroeid.







De nestwissel gaat nu wel heel snel. 
Geen geklepper, ma neemt direct de benen:








De kuikens krijg ik verder niet zo goed te zien,
ze blijven laag in de beschutting van het nest.
Het waait nogal, die avond.





Nog een week verder.
Vrijdag 5 juni, aan het eind van die drukkend warme dag.





Zowel de ouder als de kuikens hebben steeds de 
snavel geopend, ik denk voor wat verkoeling.




Even flink opschudden.




In het uur dat ik daar sta, verdwijnt het blauw
steeds meer uit de achtergrond.




Rare atmosfeer, raar licht.
Nog een lief plaatje, voordat het gaat waaien
en de stortbui zich aankondigt.





Wordt vervolgd...



Met dank aan de mensen van het ooievaarsbuitenstation Zegveld, 
die de nestpaal daar geplaatst hebben. 
Deze ooievaars hebben vorig jaar hier ook met succes gebroed 
en zijn de winter hier gebleven.





dinsdag 9 juni 2015

Weer lepelaars * nu met kleur




Toen we begin mei naar de lepelaars bij Haarlem stonden te kijken, 
had ik niet gedacht dat ik een paar dagen later zo ongeveer tussen 
lepelaars zou staan. 
Roze lepelaars, sommige met zeer kleurige kop. 
Daar had ik ook niet aan kúnnen denken, 
want ik wist toen nog niet van hun bestaan.




We waren een paar dagen in Valencia en wilden daar zeker
ook het Oceanografìc bezoeken, het grootste aquarium in Europa. 
Het is een groot complex, waar zeedieren uit de hele wereld worden 
getoond. Van tropische vissen tot pinguïns uit Antartica. 
Vogels hadden we daar niet verwacht.
Maar er was een deel wetlands in het Caraïbisch gebied.




In een enorm grote, hoge witte kooi vliegen de vogels je letterlijk 
om de oren. Waaronder dus deze roze lepelaars.
Ze blijken verwant aan rode ibissen, die hier ook te zien waren.
Beide vogelsoorten komen wit uit het ei, maar worden roze of rood 
door het voedsel. Over de gekleurde koppen
heb ik verder geen info kunnen vinden, maar zo te zien krijgen
deze ook steeds meer kleur naarmate  ze ouder worden.




Deze roze lepelaars zijn wat kleiner dan de witte,
daarvan waren er ook een paar exemplaren. Die hielden
vanf de hoogste boomtoppen de boel goed in de gaten.




Nu lijkt het leven in een dierentuin wel makkelijk,
maar als lepelaar moet je blijkbaar toch zelf op zoek naar
bruikbare takken. 




Het balanceren is hier net zo lastig als in Haarlem.




Maar hier heb je ook nog last van die grote witte jongens.






 


En weg is de moeizaam losgetrokken tak.





Nou ja, dan maar opnieuw zoeken.




Toen wij de kooi verlieten, werden we van bovenaf 
uitgezwaaid door deze vrolijke dirigent.







 


Wij waren van plan om een ochtend naar dit Oceanografìc te gaan,
maar het is vrijwel een hele dag geworden. Vooral door deze 
enorm leuke vogelkooi, waar je zelf in rondwandelt.
Valencia is verder ook een plezierige en enorm fotogenieke stad;
ik heb mijn kans gegrepen om volop met de camera aan de gang te gaan. 

 Nu nog kiezen uit de enorme stapel foto's: oef, kost tijd.
Maar: blogs volgen.

 
Hartelijk dank voor jullie waarderende reacties op
Misty morning.