Kijken en nog eens kijken - dat doe je als je met een camera op stap bent.
Ik verwonder me steeds meer over wat er in de natuur te zien is en probeer dat zo mooi mogelijk vast te leggen.
Leuk dat je mee wil kijken op dit fotoblog - ik hoop dat je er plezier aan beleeft.

Klik op een afbeelding om de foto's in de lightbox te zien - groter en beter van kwaliteit.

vrijdag 30 september 2016

Naar de Wildbaan





Voorgaande jaren wilde ik er niet aan, vanwege de berichten over de 
massale belangstelling voor de hertenbronst op de Veluwe en dus een
gigantische drukte langs de Wildbaan. Maar allengs was ik toch óók
nieuwsgierig geworden en wilde dit wel eens zelf meemaken.

Om te beginnen een foto van de zandverstuiving;
toen waren we nog nauwelijks mensen tegengekomen.




We wisten natuurlijk niet precies waar het spektakel plaats
zou vinden; doorrijden tot we geparkeerde auto's en mensen met
camera's zien, dachten we. En zo makkelijk was het inderdaad.
Op een parkeerterrein stonden veel auto's en de statieven
stonden klaar. Ook zaten er mensen relaxt op een stoeltje.
We waren vroeg, er was nog plek zat om onze auto daartussen
te plaatsen. En; we hoorden al geburl. 

Eerst maar eens een stukje lopen en verderop, waar ook weer 
veel auto's en mensen waren, zag ik al een groep hindes
rustig foerageren. Een stoere, zeer modderige, bok liep daar 
onrustig omheen en begon te burlen.




Hij kreeg er echt zin in, maar zij zag het niet zitten.
(lijkt mij ook niks, zo'n klont modder achterop)





Terug bij de auto bleek dat daar inmiddels ook heel wat
hindes liepen; ze waren al langs geweest om de appeltjes te voeren.

Langs de bosrand stond een man te burlen;
in de schaduw, vandaar het kleurverschil.




In plaats van burlen kan je ook heerlijk van het zonnetje genieten.
 


Dan betreedt deze heer met zijn hindes het toneel.



Hij loopt behoorlijk heen en weer in de richting van
de bok die er was. Er wordt veel geburld. 
Uiteindelijk gaat-ie er toch maar eens echt op af.





Ze duiken met de geweien de hei in,
er is wat contact, maar heftig wordt het niet.
De uitdager geeft het snel op en loopt rustig terug.

Waarna het op het veld ook rustig wordt.
Tijd om eens achterom te kijken.


  

Ook de bijzondere dennenbomen vind ik prachtig..
Zeker als de zon wat lager zakt en de roodbruine stam verlicht.




Tegen de avond lopen de hindes in mooi licht.






Hij komt nog even tevoorschijn, 
maar de hindes kijken niet op of om.
 


Wij rijden en lopen nog wat rond,
want het is op zich natuurlijk al een prachtige omgeving.




Totdat de zon bijna onder is.



Ik moet zeggen dat het toch wel heel leuk was om dit zo mee te maken.
Het is maf om al die auto's en statieven op een rij te zien staan en het voelt
vooraf ook wel alsof iedereen op een theatervoorstelling wacht, maar de sfeer
was heel relaxt en plezierig. Bovendien ben je zo getuige van gedrag,
dat anders heel uitzonderlijk is om van dichtbij mee te maken.




Dank voor jullie leuke reacties op "onze familie meerkoet".



 

donderdag 15 september 2016

Onze familie meerkoet





Meerkoeten nestelen vaak langs de waterkant en weten dan hun 
jonkies goed uit het zicht te houden. Een enkele keer bouwen ze een nest 
midden in de sloot. En deze keer: bij ons in de sloot. 
Nou ja, onze achterburen kijken uit op de brede sloot, maar het is dezelfde 
straatnaam, dus het voelt wel als onze straat.
Deze meerkoetjes zijn dus onze nieuwe buren.




Ergens in mei ontdekte ik het nest, waarin mevrouw meerkoet
zorgzaam op de eieren zat. Heel leuk, zo dichtbij, dus sindsdien 
regelmatig even gaan kijken.

26 mei was het zover. Ik zag iets roods in het nest. En even later 
nog een koppie. Dus in de namiddag terug met de camera.

Beide ouders zijn erg zorgzaam.



Ze mogen ook al een stukje zwemmen.




Maar poe, weer terugkomen in het nest:
da's een hele klim.



Een "zo moeder, zo dochter" - plaatje




 Zo zag de sloot eruit in mooi avondlicht:




Na deze idyllische zomerse avond, ging het de volgende
dagen waaien en regenen, toen harder waaien en meer regenen,
gevolgd door windvlagen en plensbuien. 
Het waterpeil in de sloot was danig gestegen.
Toen de natuur weer tot rust gekomen was, waren pa en ma meerkoet 
gezamenlijk bezig alle schade aan het nest te herstellen. 
Kuikens??
Maar weer opnieuw beginnen.


Ma meerkoet zat op het nest. En zat op het nest.

Wel leuk om te merken dat meerdere buren het 
gezinnetje volgen, dus was zelfs het gesprek in de supermarkt:
"Goh, ze zit nog steeds te broeden. Hoe lang hoort dat eigenlijk te duren?"
Ik begreep dat dit eigenlijk met zo'n drie weken klaar zou moeten zijn,
maar... uiteindelijk ... zes weken later...

kwam ik aanlopen en het nest was leeg?




Drie kleine kleutertjes die zwommen in een sloot...

Leuk ook, die drie bij elkaar. Dat zou me niet zoveel meer lukken.
Pa en ma namen ze meteen een heel eind mee op 
fourageertocht langs de slootrand. Twee kleintjes lukte het om
dicht bij de ouders te blijven. Eentje bleef soms wat achter en nam
af en toe een korte pauze.




De ouders hielden dat toch wel in de gaten en kwamen
soms terug om deze wat toe te stoppen. 


 

En soms bleef de rest ook wat langer op één plek, zodat
nummer drie weer bij kon komen.
Ze staken een keer over en kwamen aan mijn kant van de sloot.
Lekker dichtbij, maar ... dan staan de rietstengels natuurlijk in de weg.


      

De hele familie bij elkaar:


 

Dan zijn de ouders alweer naar de overkant.
Opschieten jongens ... erachteraan...


   

Aan de overkant werden ze opgevangen




en beloond met wat lekkers...





Tien dagen later kwam ik in de avond langs met de camera.
Het was blijkbaar al bedtijd voor de ukkies.
Logisch, want het bleek ook al vrij donker voor foto's.







Nog weer tien dagen verder zijn ze al aardig gegroeid.




Het rood op hun koppie begint te verdwijnen.
Deze toont trots zijn vleugels.




En laat ook zien dat zijn poten al wat formaat krijgen.


 

Nog eens zo'n tien dagen verder - ze zijn nu een maand oud,
zien ze er totaal anders uit.


  

Fiks gegroeid zijn ze ook.




Hier niet zo'n mooie achtergrond,
maar ze geeft wel een leuke show:



 

Ik ben er in de namiddag met erg mooi licht
en mooie kleurtjes op de sloot.


 

Vanaf het begin heb ik ze ook zelf wel hapjes uit de sloot zien 
halen. Maar een hapje van pap of mam blijft toch 't lekkerst.  




Daar krijgen ze energie van. 
Kunnen ze vast oefenen met de vleugels.




De weken daarna zie ik ze wel groeien, maar verder niet 
zoveel veranderen. Tot vorige week. 
Ze zijn dan 2 maanden oud en beginnen op volwassen
meerkoeten te lijken. Ze zijn ook bijna net zo groot.
Van veraf kan je nauwelijks het verschil nog zien.
Hun ogen moeten nog rood worden, dat wel. 
Maar dat zie je alleen van dichtbij. 




Ook hun geluid verandert en klinkt nu als een mix van
hun eerdere piepjes en het geklak van hun ouders.  

Een laatste foto in het avondzonnetje.





Ik heb er enorm van genoten om het familieleven van deze bijzondere buren 
zo van dichtbij te kunnen volgen. En heb nóg meer bewondering gekregen voor 
het geduld en doorzettingsvermogen van deze vogels. Het was ontroerend 
om te zien met hoeveel zorg ze hun jongen omringen. 
Trouwens, ook de zorg van meneer voor mevrouw, toen zij eindeloos 
lang op het nest zat te broeden.