In deze blog ga ik nogmaals terug naar Zuid-Afrika.
Het "toetje" van onze reis vorig jaar was een trip langs de hoogtepunten van de Panoramaroute,
het Noordelijke deel van de Drakensbergen - dit klinkt al veel stoerder - en bekend om zijn prachtige vergezichten.
Nadat we die donderdag aan het begin van de middag het Krugerpark hadden verlaten,
reden we naar de omgeving van Graskop - waar we zouden overnachten - en hadden
zo tegen het eind van de dag in mooi licht nog tijd om daar rond te kijken.
Ik vond de natuur daar beslist verrassend.
We hadden ook nog tijd voor een bezoekje aan de Berlin Falls.
Even inzoomen:
Na een verkwikkende nacht in een heerlijk hotel,
begon onze laatste vakantiedag met een bezoek aan de Lisbon Falls.
Helder weer, dus een weids uitzicht.
Maar ik had natuurlijk het meeste oog voor het water:
Daarna stond een bezoek gepland aan Bourke's Luck Potholes.
Potholes? - ik had geen idee wat ik me daarbij voor moest stellen.
Na de ingang kom je eerst op een, nogal dorre, vlakte.
Tussen de kale rotsen, ziet dit water er wel lieflijk uit
(ehh: op dat rode bordje staat wel dat het verboden, want: zeer gevaarlijk,
is om daar te lopen)
is om daar te lopen)
Maar al snel zie je de imposante, rond uitgesleten, rotsformaties in diepe kloven;
zo uitgesleten door het eeuwenlang kolken van het water van de rivieren de Treur en de Blyde,
die hier samenkomen.
Rotsen in allerlei kleuren én water - dat kan me sowieso al erg fascineren,
maar de combinatie met deze ronde vormen is helemaal indrukwekkend.
maar de combinatie met deze ronde vormen is helemaal indrukwekkend.
Ook indrukwekkend: het kleine varentje dat tussen de rotsen weet te groeien.
Ook hier groeit een en ander tussen de rotsspleten.
Hoe
de rivieren Blyde en Treur aan hun namen zijn gekomen is ook een
verhaal apart.
Dat verhaal hadden we daar gehoord; ik neem het nu over van de website Visit Africa Now:
In 1844 was een groep pioneers bij een rivier
neergestreken.
De leider van de groep, Hendrik Potgieter,
ging met een
paar mannen naar Lourenço Marques (tegenwoordig Maputo). Op de
verwachte tijd
waren ze nog niet terug. De achtergebleven mannen hebben
nog een aantal weken gewacht,
maar gingen er toen vanuit dat ze tijdens
de lange, gevaarlijke reis waren omgekomen.
De rivier waar ze hun
kamp hadden opgeslagen noemden ze daarom Treur.
Ze trokken vervolgens
verder en na een aantal dagen kwamen zij uit bij een andere rivier.
Hier ontmoetten ze alsnog Potgieter en zijn mannen, die oponthoud
hadden gehad.
De blijdschap werd geuit door deze rivier de naam Blyde
te geven.
Op veel plekken valt water naar beneden.
Dat vind ik natuurlijk fantastisch.
Dan echt de laatste sightseeing plek van deze reis,
waar mijn oog eerst getrokken werd door deze koraalboom met zijn beeldschone bloemen:
waar mijn oog eerst getrokken werd door deze koraalboom met zijn beeldschone bloemen:
Zicht op de Blyde River Canyon:
Nog even een kijkje de andere kant op -
het was best wat heiig die middag, de achtergrond op deze foto toverde Lightroom tevoorschijn
met de dehaze functie. Heel verrassend.
Na dit geweldige toetje was de koek toch echt op:
we moesten ons haasten naar het vliegveld van Johannesburg voor de
nachtvlucht terug naar Schiphol.
Heel veel dank voor jullie fijne reacties en beste wensen bij mijn voorgaande bericht.
